Co ciekawe, twórcą polskiego modelu szkoły rodzenia był dziadek pana Pawła, Włodzimierz Fijałkowski, ginekolog-położnik. To on napisał podręcznik z ogromem wiedzy na temat porodu. Dlatego jego synowa, a żona pana Pawła, Marzenna, była świetnie do tego wydarzenia przygotowana i wiedziała, co się z nią dzieje. Zresztą pan Paweł również.
Włamał się do pokoju lekarzy
- Wspólnie podjęliśmy decyzję o porodzie rodzinnym - wspomina Paweł Fijałkowski. - Choć szpital dał nam pozwolenie, gdy przyszedł czas na rodzenie, nie uniknęliśmy oporu: najpierw na portierni, później przed wejściem na porodówkę. Nie miałem stroju ochronnego, a było już we mnie tyle emocji, że nie zamierzałem odpuścić. Włamałem się więc po ten strój do pokoju lekarskiego.
- Oczywiście na sali porodowej najważniejszą rolę odegrała moja żona - opowiada dumny tata. - Ja byłem tłem, wsparciem. Gdy córka Monika była już na świecie, wpadłem w euforię i unosiłem się jakiś metr nad ziemią.
Tradycja rodzinna
Państwo Fijałkowscy, poza Moniką, mają jeszcze dwójkę dzieci, i wszystkie one urodziły się podczas porodów rodzinnych. Co ciekawe, jako dorośli postanowili kontynuować tradycję rodziców i również w ten sposób witali na świecie własnych potomków.
- Wprawdzie moja rola podczas całego wydarzenia była niewielka, ale cieszę się, że to właśnie ja przetarłam szlak innym dzieciom i ich ojcom - śmieje się pani Monika. - Dzięki tym wspólnym przeżyciom miałam świetny kontakt zarówno z dziadkiem, jak i z tatą.
Dobrze mieć wsparcie
- Dobrze mieć przy sobie wsparcie w tak ważnej chwili, jaką jest poród - mówi Marzenna Fijałkowska, mama pani Moniki. - Mąż trzymał mnie za rękę, po prostu był obok.
W 1983 roku w szpitalu im. Madurowicza było jeszcze kilkanaście porodów rodzinnych, rok później już 200. Z kolei w 1996 roku położnicy po raz pierwszy w Polsce zorganizowali tu poród w wodzie.
Napisz komentarz
Komentarze